من آن ابرم که بارانش تو هستی

همان یوسف که کنعانش تو هستی

مسافر می شوم تا آخر عمر

در آن راهی که پایانش تو هستی.

...............................................

دیدی ای حافظ که کنعان دلم بی ماه شد

عاقبت با عشق و غم کوه امیدم آب شد

گفته بودی یوسف گم گشته باز آید ولی

یوسف من تا قیامت همنشین چاه شد.